Towarzystwo Przyjaciół Łodzi — Łódź, ul. Stefana Żeromskiego 115

Nagrody, wyróżnienia i odznaczenia

Roman Kłosowski laureat nagrody Srebrnej Łódki

Wręczenie "Srebrnej Łódki" Romanowi Kłosowskiemu przez wiceprezes TPŁ Krystnę Kondratiuk

Srebena Łódka

Srebrna Łódka

Nagroda przyznawana za przedstawienie o wybitnych walorach ideowo-artystycznych. Jej pierwowzorem był plebiscyt na najlepszy spektakl sezonu organizowany przez Klub Miłośników Teatru i łódzką prasę. Nagroda przyznawana była co roku z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru przez jury złożone z łódzkich recenzentów teatralnych i teatrologów.

Projekt "Srebrnej Łódki" wykonał profesor Zygmunt Cichy.

LAUREACI

Medal PRO PUBLICO BONO im. Sabiny Nowickiej

Medal "Pro publico bono" został ustanowiony przez Towarzystwo Przyjaciół Łodzi w 2007 roku, aby uhonorować ludzi szczególnie zasłużonych dla kultury polskiej i samego miasta. Jest wyrazem uznania dla tych artystów, pisarzy, dziennikarzy i społeczników, których charakteryzuje kreatywny stosunek do rzeczywistości, którzy już teraz, poprzez swoja pracę, pozostawili po sobie wyrazisty ślad na Ziemi, działając w myśl zasady "Pro publico bono".

Medal Pro Publico Bono

Towarzystwo Przyjaciół Łodzi, założone w 1959 roku propaguje dzieje miasta i jego kultury, ujawniając w swoich publikacjach, sesjach naukowych i szerokiej działalności popularyzatorskiej, nieznane fakty z przeszłości. Prezes Towarzystwa Ryszard Bonisławski jest znanym dziennikarzem telewizyjnym i autorem cyklicznej audycji "Filmowa Encyklopedia Łodzi", dzięki której historia miasta stała się lepiej znana, nie tylko w Polsce.

Rozporządzenie rządu Królestwa Polskiego z roku 1820 typujące Łódź na ośrodek tkacki i sukienniczy, spowodowało bezprecedensowy w skali europejskiej rozwój miasta. Mała osada, licząca u schyłku XVIII w. kilkuset mieszkańców, stawała się wielkim ośrodkiem przemysłowym. Dość powiedzieć, że w roku 1900 Łódź miała 300 tys. ludności. Była miastem wielonarodowym, gdzie różne nacje potrafiły ze sobą twórczo współpracować. Ludzie ci budowali łódzki przemysł, tworzyli kulturę miasta. Wielu z nich na trwałe zapisało się w dziejach Łodzi. Towarzystwo Przyjaciół Łodzi pamięta o nich. TPŁ wydaje książki i broszury poświęcone Łodzi i jej historii. Wznowiło też starą tradycję spacerów po mieście. Ta prosta forma kontaktu z miejscowymi zabytkami spełnia teraz rolę szczególną w codziennym pędzie życia przestajemy dostrzegać zewnętrzny świat. Takie sobotnie spacery uwrażliwiają na otoczenie, przypominają historie zabytków, przywołują twarze ludzi , którzy już odeszli, odświeżają pamięć o ludzkich dramatach, sukcesach i klęskach...

W Łodzi również urodziła się i zmarła patronka medalu "Pro publico bono" Sabina Nowicka (1914-2006), wybitna animatorka kultury polskiej, jedna z najwybitniejszych łodzianek XX wieku. Przez przeszło 50 lat służyła łódzkiemu teatrowi jako dyrektor, wicedyrektor i budownicza różnych scen. Współtworzyła Operę Łódzką i była jej pierwszym dyrektorem (1954-61), sprowadziła do naszego miasta wybitnego tancerza i choreografa Feliksa Parnella, który stworzył przy Operze zespół baletowy. Nowicka miała też swój udział w tym, iż w robotniczej Łodzi zaczęło rozwijać się szkolnictwo baletowe.

Sabina Nowicka tworzyła także Teatr Ziemi Łódzkiej (1953), scenę objazdową, która miała nieść słowo polskie i kulturę teatralną w tym biednym regionie Polski. Scena ta została zlikwidowana 30 lat temu, ale idea takiego teatru pozostała żywa i aktualna. Teraz na powrót została podjęta i to przez placówkę, w której Sabina Nowicka przez 40 lat pełniła funkcję wicedyrektora - przez Teatr im. S. Jaracza. Los sprawił, iż dzieło to realizuje człowiek o takim samym nazwisku - dyr. Wojciech Nowicki (nie spokrewniony z panią Sabiną), którego patronka medalu "Pro publico bono" uważała za bardzo utalentowanego i perspektywicznego dyrektora teatru.

Przez ostatnie lata życia Nowicka ze szczególną uwagą obserwowała to, co dzieje się w łódzkim Teatrze Wielkim, który przecież jest kontynuatorem Opery Łódzkiej. Przyczyniła się do tego, że budynek przy pl. Dąbrowskiego został przeznaczony właśnie dla teatru operowego, budowała ten gmach. Kibicowała dyr. Wojciechowi Skupieńskiemu, ciesząc się, że potrafił wyprowadzić Teatr Wielki z kryzysu organizacyjnego i finansowego.

Szczególne miejsce w sercu Sabiny Nowickiej zajmował Teatr im. S.Jaracza. Tu zaczynała w 1947 roku swoja pracę u boku Leona Schillera, którego zawsze uważała za swojego mistrza i nauczyciela. To przecież właśnie Schiller dostrzegł talent organizacyjny Sabiny Nowickiej, to on sprawił, iż poświęciła się teatrowi. (Z zawodu była prawnikiem i gdyby nie wojna, jej życie potoczyłoby się zupełnie inaczej. Zapewne zostałaby działaczem samorządowym w Łodzi...).

W Teatrze Jaracza Nowicka pracowała z różnymi dyrektorami. Ceniła Bohdana Hussakowskiego za jego przedstawienia i za to, że potrafił, jako jeden z nielicznych dyrektorów w Polsce, przeprowadzić Teatr Jaracza przez burzliwy czas stanu wojennego, nie idąc na kompromisy z ówczesnymi władzami; jej teatralnym pupilem był Waldemar Zawodziński, być może dlatego, że potrafi on tworzyć teatr autorski, będący projekcją jego oryginalnej wyobrażni. Nowicka nade wszystko ceniła indywidualności twórcze.

Niebawem ukażą się wspomnienia Sabiny Nowickiej, zatytułowane Dla Teatru... , gdzie pisze o swoich przeżyciach i doznaniach teatralnych, także o niedosytach. Będzie to ciekawy suplement do dziejów łódzkich scen w okresie powojennym.. Nowicka żałowała, że nie udało się sprawić, aby dyrektorem artystycznym Opery Łodzkiej po śmierci Władysława Raczkowskiego, został wielki dyrygent Bohdan Wodiczko. Usilnie zabiegała o to, aby kierownictwo Teatru Jaracza u progu lat sześćdziesiątych, objęli Irena i Tadeusz Byrscy. Nie uzyskała zgody ówczesnych władz...

Swoje refleksje teatralne publikowała na łamach "Teatru", "Ruchu Muzycznego", "Tygla Kultury", "Odgłosów"...

Przywiązywała wielką wagę do dokumentacji przeszłości teatralnej Łodzi. Sama wspomagała i inspirowała różne inicjatywy wydawnicze, ceniła pracę historyków łódzkiego teatru: prof. Stanisława Kaszyńskiego i prof. Anny Kuligowskiej-Korzeniewskiej, która wykonała imponująca rekonstrukcję przeszłości teatru w dziewiętnastowiecznej "ziemi obiecanej".

Przez wiele lat Sabina Nowicka była wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Łodzi, wspierając najpierw wysiłki wielce zasłużonej dla kultury teatralnej Łodzi, Krystyny Bobrowskiej, a potem współpracując z Ryszardem Bonisławskim, który uznał, że przeszłość Łodzi stanowi wartość europejską i w tym wymiarze powinna być prezentowana.

Była dwukrotna laureatką Nagrody miasta Łodzi, a także członkiem zasłużonym Związku Artystów Scen Polskich. Służyła teatrowi na różnych płaszczyznach i w różnych czasach. Przyczyniła się do tego, iż właśnie w Teatrze Jaracza rozpoczął swoja pracę zawodową póżniejszy wybitny reżyser i scenograf Jerzy Grzegorzewski, kolejny wybitny łodzianin, przyszły dyrektor Teatru Narodowego.

Sabina Nowicka miała swoje preferencje teatralne. Z zainteresowaniem i sympatią odnosiła się do wszelkich penetracji o charakterze awangardowym, ale uważała je za suplement do głównego nurtu teatru polskiego. Była zdecydowaną orędowniczką Teatru Narodowego, wyprowadzonego z myśli Mickiewicza i Wyspiańskiego. Urzekły ja przedwojenne "Dziady" w inscenizacji Schillera, które oglądała wielokrotnie. Jej myślenie teatralne ukształtowało się w latach trzydziestych ub. wieku i pozostała mu wierna aż do śmierci. W swojej prywatnej skali ocen najwyżej stawiała spektakle Kazimierza Dejmka, zbuntowanego ucznia i faktycznego następcy Schillera. Była wzruszona po Dziadach i Wyzwoleniu w inscenizacjach Macieja Prusa na deskach jej macierzystego Teatru im.Jaracza.

Myślenie teatralne Sabiny Nowickiej w znacznej mierze zostało uformowane przez tradycję rodzinną. Jej przodkami ze strony matki byli wielcy warszawscy księgarze Glucksbergowie. Oni właśnie jako pierwsi opublikowali dzieła ojca Teatru Narodowego Wojciecha Bogusławskiego, także książki braci Śniadeckich, Juliana Ursyna Niemcewicza, nuty Moniuszki...

Na rewersie medalu "Pro publico bono" im. Sabiny Nowickiej zostały umieszczone trzy słowa: Veritas, Sapientia, Pulchritudo. Prawda, Mądrość, Piękno... Trzy podstawowe kategorie, trzy wyzwania dla współczesnego człowieka. Stanowiły one także wyzwania dla Sabiny Nowickiej, które podjęła z pełną świadomością.. Duchowo najsilniej była związana ze swoją siostrą dr Romaną Toruńczyk, wybitną postacią w naszym życiu naukowym i społecznym. Postawa Romany Toruńczyk jako profesjonalnego historyka, powinna skłonić do refleksji wszystkich, którzy zajmują się badaniem przeszłości., dla tych, którzy chcą odkryć prawdę, a nie pozory prawdy. Dość powiedzieć że dr Romana Toruńczyk przez przeszło 50 lat próbowała odsłonić tajemnicę pewnych dramatycznych wydarzeń z czasów okupacji, wydarzeń, które, jak można sądzić, w istotny sposób wpłynęły na kształt ustrojowy powojennej Polski.. Cóż jest Mądrością ?..Cóż jest mądrością człowieka teatru ?... Chyba prostota myśli. Pochylenie się nad człowiekiem, nad jego wielkością i małością. Miłość do człowieka - "Dlaczego panie, dajesz mi aż luidora ?" - pyta Żebrak w molierowskim >Don Juanie>. Pour l`amour de l`Humanite. Piękno zdaje się być kategorią bardziej wymierną, ale jego realizacja zawsze jest problemem. Sabina Nowicka była duchowym dzieckiem Oświecenia, ceniła ład myśli, a w malarstwie porządek estetyczny starych mistrzów. Teatr był dla niej domeną poezji, pewnie dlatego, że w ten sposób wyraziście można pokazać świat, który "wypadł z normy.

Sabina Nowicka nie była ani aktorką, ani reżyserem, ani scenografem. Była utalentowaną organizatorką życia teatralnego, dzisiaj powiedzielibyśmy, że była menedżerem teatralnym. Zapisała się jednak na trwałe w dziejach łódzkiej sceny, stając się z czasem jej legendą, jak powiedział prezes Łódzkiego Oddziału ZASP Maciej Małek, żegnając Sabinę Nowicką na cmentarzu na Dołach. Określenie to powtórzyła prof. Anna Kuligowska-Korzeniewska w swoim pięknym wspomnieniu o Sabinie Nowickiej na łamach "Zeszytów Literackich". Swoje wspomnienia zadedykowała ludziom łódzkiego teatru, dawnym, obecnym i przyszłym, wszystkim bez względu na funkcję - z pokorą i miłością. Sabina Nowicka służyła naszej kulturze i służyła teatrowi. Służyła wartościom, stawiając swoją osobę na drugim planie.

Medal "Pro publico bono" przypomina tę ważną w dziejach łódzkiej kultury postać, a dla nas wszystkich jest intelektualnym wyzwaniem. Jedyna nagrodą, którą może otrzymać świadomy człowiek jest przeświadczenie, że jego życie i jego praca służy społeczeństwu, że trud, który podejmujemy jest rzeczywiście "Pro publico bono"...

LAUREACI:

  1. Maciej Wojtyszko, jest jednym z najbardziej cenionych polskich reżyserów, który ma na swoim koncie ponad kilkadziesiąt realizacji, począwszy od teatralnych spektakli według Thomasa Bernharda, Sławomira Mrożka i Witolda Gombrowicza, poprzez przedstawienia dla dzieci, a skończywszy na telewizyjnym sitcomie "Miodowe lata". Wojtyszko jest także dramatopisarzem, autorem kilkunastu sztuk teatralnych i książek dla dzieci i młodzieży.
  2. Jerzy Neugebauer, znakomity portrecista i fotograf teatralny. Współpracował niemal ze wszystkimi teatrami w Łodzi, członek Królewskiego Towarzystwa Fotograficznego w Wielkiej Brytanii, członek Związku Polskich Artystów Fotografików, autor wielu wystaw krajowych i zagranicznych, wielokrotnie odznaczany i nagradzany m.in. I nagroda na Międzynarodowym Triennale Fotografii Teatralnej w Jugosławi, dwukrotnie uhonorowany Odznaką Zasłużony Działacz Kultury.
  3. Wydawnictwo Hamal Andrzej Machejek, przedsiebiorstwo autorskie posiadające własny cykl edytorski książek, albumów i katalogów, popularyzujące wielokulturową i wieloreligijną historię Łodzi. Wydawnictwo promuje miasto poprzez jego nowoczesny biznesowy wizerunek oraz wydarzenia kulturalne. W 2014 r. Wydawnictwo otrzymało Superekslibris, nagrodę za całokształt osiągnięć w zakresie publikacji o Łodzi.
  1. Sławomir Sulej - aktor teatralny, filmowy i telewizyjny. Związany z Teatrem Nowym im. Kazimierza Dejmka w Łodzi. Ukończył wydział lalkarski wrocławskiej PWST. Był związany m.in. z teatrami w Legnicy, Jeleniej Górze, Częstochowie, Kaliszu. Najdłużej związany ze sceną łódzką - szczególnie z Teatrem Studyjnym przy PWSFTiT im. Schillera (wcześniej Teatr Ziemi Łódzkiej i Teatr im. Juliana Tuwima). Do jego najważniejszych ról teatralnych należą Hrabia Henryk w "Nie-boskiej komedii", Porfiry w "Zbrodni i karze" i Biały Klown w "Przedstawieniu pożegnalnym". Na ,,srebrnym ekranie'' występował między innymi w tak znanych produkcjach, jak: ,,Kroll", ,,Psy 2", ,,Kiler", ,,Sara", ,,Pitbull".
  2. Łódzkie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych - Zebranie założycielskie Łódzkiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w ramach Narodowego Programu Kultury "Znaki Czasu", zainicjowane przez Lecha W. Leszczyńskiego, odbyło się w 2004r. Efektem działań było stworzenie kolekcji dzieł sztuki wartej prawie 700 tysięcy złotych, która w grudniu 2013 roku została przekazana na własność Muzeum Sztuki w Łodzi. Zbiory "Zachęty" obejmują prace wyróżniających się twórców z całego kraju ze szczególnym uwzględnieniem łódzkiego środowiska artystycznego. Obecnie liczą prawie siedemdziesiąt pozycji. Zgromadzone prace reprezentują sztukę progresywną, często odwołującą się do współczesnych problemów, operującą rozmaitymi mediami.
  3. . Muzeum Druku i Papieru - Muzeum powstało w 2005 w Instytucie Papiernictwa i Poligrafii Politechniki Łódzkiej na bazie prywatnych zbiorów p. Ryszarda Uljańskiego. W 2012 r. przeniesiono je do jednego z drewnianych budynków (Dom Papiernika) w Skansenie przy Centralnym Muzeum Włókiennictwa. Obecnie muzeum prowadzone jest przez Fundację "Ocalić od Zapomnienia". Swoją działalność opiera na eksponowaniu kolekcji maszyn i urządzeń papierniczych, typograficznych i introligatorskich, dokumentujących przeobrażenia, jakimi poddany został proces powstawania książki na przełomie XIX i XX wieku. Pracownia ręcznie czerpanego papieru, rękodzielnicza drukarnia i introligatornia, a także galeria wystaw czasowych, biblioteka i pracownia prowadzone są ze znawstwem i społecznie przez Ryszarda Uljańskiego i jego małżonkę.
  1. Zbigniew Stanio - założyciel prywatnego muzeum i skansenu w Lipcach Reymontowskich, poświęconych W. Reymontowi. Przedmiotem zainteresowań kolekcjonerskich jest historia najbliższego regionu. W placówce obejrzeć można dawne sprzęty gospodarskie, wyposażenie chałup, przedmioty obrzędu religijnego i te związane z folklorem Księstwa Łowickiego. Przedmioty i sprzęty są własnoręcznie odrestaurowane przez kolekcjonera. Większość z nich dosłownie odratowana od całkowitego zniszczenia, stanowi obecnie doskonały przykład kultury ludowej, obyczajowości i życia mieszkańców okolicznych wsi.
  2. Józef Kłosiński - prowadzący w Centralnym Muzeum Włókiennictwa pracującą tkalnię, wyposażoną w stare maszyny przez niego zdobyte, zmontowane i uruchomione. Celem stworzenia wystawy było odtworzenie klimatu tkalni w dużej, pełnowydziałowej, łódzkiej fabryce włókienniczej. Dzięki temu podtrzymywana jest wśród łodzian pamięć o rodach Geyerów Scheiblerów, Grohmanów, Poznańskich.
  3. Małgorzata Ircha - absolwentka Państwowego Liceum Muzycznego im. H. Wieniawskiego w klasie fortepianu pana prof. Czesława Kapczyńskiego, oraz Wydz. Kompozycji i Teorii Muzyki Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi. Ukończyła także Studia Podyplomowe w zakresie Zarządzania Oświatą. Od 2001 r. dyrektor naczelny Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I i II st. im. H. Wieniawskiego w Łodzi. Jest prezesem Stowarzyszenia śpiewaczego „Harmonia” w Łodzi, zaangażowana w działalność łódzkiego duszpasterstwa oraz Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Nauczycieli i Wychowawców „Warsztaty w drodze” Od stycznia 2011 roku jest członkiem Rady ds. Szkolnictwa Artystycznego.
Informacja na temat medali 2017.
  1. Ireneusz Czop, polski aktor teatralny i telewizyjny. W 1993 roku ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. W latach 1994-96 i w 2003 roku występował w Teatrze Nowym w Łodzi, w latach 1996-2001 w Teatrze Powszechnym w Łodzi. Od 2004 roku jest aktorem Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi. Nagrodzony przez Prezydenta Miasta Łodzi za całokształt twórczości (1998), Łódzką "Złotą Maską" za rolę Antyfolusa z Efezu w ,,Komedii omyłek" Shakespeare'a w Teatrze Nowym (2003). W 2005 roku zdobył Nagrodę Marszałka Województwa Łódzkiego oraz Nagrodę Aktorską na V Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona" w Zabrzu za rolę Flinta w "Blasku życia" R. Gilman. Laureat Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza - przyznawanej przez redakcję miesięcznika "Teatr" - za sezon 2007/2008, za rolę Makbeta w przedstawieniu „Makbet” Williama Shakespeare'a w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi. Na ,,srebrnym ekranie'' występował w tak znanych produkcjach, jak: ,,Słodko gorzki'', ,,Samo życie'', ,,Generał - zamach na Gibraltarze'' i ,,Pokłosie''.
  2. Krystyna Bartczak, dyrektor klubu Związku Nauczycielstwa Polskiego, od lat współpracuje z Towarzystwem Przyjaciół Łodzi. Organizowała ogólnopolskie zjazdy Krystyn, upowszechnia łódzką kulturę.
  3. Strażnicy Tradycji, młodzieżowa grupa założona w Zespole Szkół na 19 w Łodzi, która podejmuje różnorodne działania popularyzujące historię Łodzi i kraju, asystuje podczas wszystkich uroczystości patriotycznych w Łodzi, wyróżnia się jednolitymi strojami.
Informacja na temat medali 2016.
  1. Barbara Połomska, urodzona 9 stycznia 1934 roku w Bydgoszczy. Absolwentka Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Już w czasie studiów zadebiutowała w filmie J. Rybkowskiego „Godziny nadziei”, wtedy spotkała się z dyrektorem łódzkiego Teatru Powszechnego – Jadwigą Chojnacką, która zaproponowała Artystce angaż. Z Teatrem Powszechnym w Łodzi Barbara Połomska była związana przez niemal trzydzieści lat. Kilkadziesiąt ról zagranych na jego deskach przysporzyło Barbarze Połomskiej wiele sympatii oraz uznanie publiczności i krytyki, których odbiciem są uzyskane przez Artystkę wyróżnienia m.in. „Złota Maska” w 1971 r. i „Srebrny Pierścień” przyznany za największe osiągnięcie artystyczne sezonu 1986/87 w teatrach dramatycznych w Łodzi. Zagrała także ponad 30 ról filmowych. Do dziś aktywna zawodowo.
  2. Skansen Rzeki Pilicy w Tomaszowie Mazowieckim, idea powstania placówki muzealnej poświęconej Pilicy i jej dorzeczu pojawiła się ponad dwadzieścia lat temu. Zrodziła się ona w umyśle obecnego dyrektora Skansenu Rzeki Pilicy – Andrzeja Kobalczyka. W roku 1997 zostało utworzone Stowarzyszenie Przyjaciół Pilicy i Nadpilicza, zrzeszające miłośników tej rzeki i jej dorzecza. Osoby te postanowiły skierować swoje zainteresowania w stronę Pilicy i przestrzeni kulturowej, jaką ona wytworzyła. Dzięki zaangażowaniu placówki powstało muzeum rzeki Pilicy. Celami Stowarzyszenia jest zachowanie bogactwa kulturowego terenów Nadpilicza, skupienie społeczności zamieszkującej dorzecze Pilicy wokół regionalnych przedsięwzięć kulturalnych i proekologicznych.
  3. Stowarzyszenie Rekonstruktorów Historycznych „Żelazny Orzeł”, sięga swą historią do roku 2003, kiedy to powstała Grupa Rekonstrukcji Historycznej „Żelazny Orzeł”. Stowarzyszenie promuje historię regionu łódzkiego oraz inicjuje, wspiera i podejmuje działania w regionie, ze szczególnym uwzględnieniem historii XX wieku. Zajmuje się objęciem ochrony miejsc i przedmiotów pamięci historycznej oraz rekonstrukcją wydarzeń historycznych. Stowarzyszenie współpracuje ze środowiskiem naukowym i ruchem społecznym rekonstruktorów historycznych. Główną sferą zainteresowań Stowarzyszenia jest rekonstrukcja umundurowania i wyposażenia żołnierzy jednostek związanych z historią regionu łódzkiego.
Informacja na temat medali 2015.
  1. Anna Jeremus-Lewandowska, śpiewaczka operowa, profesor Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu, redaktor naczelny czasopisma „Poradnik Muzyczny“, twórca i dyrektor Festiwalu Muzyki Poważnej w Kutnie i I Letniego Festiwalu Muzycznego Kutno 2010. Uczestniczka i organizatorka życia muzycznego. Występowała na wielkich polskich i światowych scenach muzycznych kreując wspaniałe role operowe. Poprzez swoją działalność twórczą, pedagogiczną i naukową kształtuje myślenie kolejnego pokolenia Polaków.
  2. Cezary Sanecki, pianista, pedagog, rektor Akademii Muzycznej w Łodzi, profesor nadzwyczajny. Występował w Polsce oraz w krajach Europy i Azji. Znaczną część jego recitali i koncertów kameralnych wypełnia muzyka polska oraz muzyka XX w. Prowadzi klasę fortepianu i kameralistyki w Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi, a także klasę fortepianu w Zespole Szkół Muzycznych im. M. J. Żebrowskiego w Częstochowie.
  3. Stowarzyszenie „Przyjaciele Świata”, to grupa kobiet, która niesie pomoc osobom potrzebującym, organizacjom prowadzącym działalność charytatywną i dobroczynną oraz placówkom i instytucjom dbającym o człowieka na wszelkich płaszczyznach jego życia. Wspiera inicjatywy społeczne zmierzające do poprawy warunków życia zwierząt. Stowarzyszenie chce przełamywać bariery społeczne, językowe, religijne, narodowościowe.
  4. Stowarzyszenie Instytut Tolerancji, to instytucja, której celem jest szerzenie zasad tolerancji i poszanowania godności drugiego człowieka; organizująca spotkania, warsztaty czy wystawy, które przełamują bariery i poszerzają wiedzę na temat różnych religii, wyznań, poglądów jak i cyklu inicjatyw związanych z obchodami 60 rocznicy likwidacji łódzkiego getta. Instytut Tolerancji brał udział w projektach międzynarodowych, na temat idei tolerancji.
Informacja na temat medali 2014.
  1. Jacek Szwajcowski, prezes firmy farmaceutycznej Pelion SA w Łodzi, poza świetną organizacją pracy znajduje czas na działalność społeczną. Twórca Muzeum Farmacji w Łodzi, najmłodszej placówki kulturalnej na mapie miasta, cieszącej się bardzo dużą popularnością zarówno wśród łodzian jak i turystów, a także wydawca wielu publikacji promujących historię i kulturę narodową.
  2. Michał Bristiger, muzykolog, krytyk muzyczny, popularyzator muzyki i publicysta. Założyciel stowarzyszenia i czasopisma De Musica, w którym zamieszczane są prace autorów polskich i zagranicznych dotyczące muzyki, filozofii, estetyki, poezji i literatury.
  3. Ryszard Hunger, malarz, grafik, pedagog. Wykładowca Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi oraz Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, animator zajęć dla amatorów.
  4. Barbara Mrozińska-Badura, Prezes Zarządu Telewizji TOYA Sp. z o.o., telewizja kablowa działająca w Łodzi, organizuje jeden z największych łódzkich projektów artystyczno-kulturalnych „Klub Wytwórnia“. W miejscu dawnej Wytwórni Filmów Fabularnych działa klub oferujący koncerty, festiwale, imprezy filmowe, spektakle teatralne, wystawy sztuki.
  5. Tomasz Gołębiewski, koncertmistrz Filharmonii Łódzkiej, skrzypek, Dyrektor artystyczny i organizator corocznych koncertów pod nazwą Geyer Music Factory, które odbywają w Centralnym Muzeum Włókiennictwa, niestrudzony propagator różnorodnej muzyki na najwyższym poziomie.
Informacja na temat medali 2013.
  1. Mariusz Grzegorzek, reżyser teatralny i filmowy;
  2. Zbigniew Macias, śpiewak operowy;
  3. Barbara Marszałek, aktorka;
  4. Gabriela Muskała, aktorka i pisarka;
  5. Centrum Folkloru Polskiego, Żywy Skansen Folkloru Polskiego – w Nagawkach k. Łodzi;
  1. Janusz Antczak, burmistrz Wielunia, za ideę "bursztynowego szlaku";
  2. Janusz Karol Barański, antykwariusz i wydawca, właściciel księgarni NIKE;
  3. Mieczysław Kuźmicki, dyrektor Muzeum Kinematografii;
  4. Stowarzyszenie Przyjaciół Starego Miasta w Łodzi;
  5. Michał Szewczyk, aktor- nestor scen łódzkich;
  6. Barbara Wiśniewska, dziennikarka Radia Łódź;
  1. Agata Duda-Gracz, reżyser i scenograf teatralny, nadzieja polskiego teatru, autorka tak wybitnych przedstawień, zrealizowanych na scenie Teatru im. Jaracza, jak „Otello” wg Szekspira, czy „Ożenek” wg Gogola.
  2. Grzegorz Małecki, scenograf, od lat związany z łódzkimi scenami. Tworzył scenografie do wielu spektakli, które zapisały się w dziejach współczesnego teatru.
  3. Studio Filmowe SE-MA-FOR, Produkcja Filmowa. O tej instytucji nie sposób mówić obojętnie. Pokolenia polskich dzieci wychowały się na filmach animowanych SE-MA-FORa. Ta wytwórnia jest chlubą Łodzi i chlubą kultury polskiej. Aż dwa Oskary otrzymali twórcy związani z tą wytwórnią. O przyjęcie Medalu „Pro publico bono” im. Sabiny Nowickiej proszę dyrektora SE-MA-FORa pana Zbigniewa Żmudzkiego.
  4. Marek Szyjko, dyrektor Opery Łódzkiej – Teatru Wielkiego, sceny, którą współtworzyła Sabina Nowicka i była jej pierwszym dyrektorem. Marek Szyjko próbuje zbudować nową formułę Opery Łódzkiej, twórczo interpretując tradycje tej sceny, podejmuje też działania integrujące łódzkie środowisko artystyczne.
  5. Jerzy Świerczyński, przewodnik, miłośnik gór, społecznik, barwna postać w łódzkim życiu kulturalnym, człowiek, który ujmuje swoją bezinteresownością i życzliwością wobec ludzi.
  6. Dr Jan Ziomek, organizator jednego z najmłodszych łódzkich muzeów – Muzeum Geologicznego przy Uniwersytecie Łódzkim, badacz i popularyzator nauki.
  7. Wojciech Źródlak, starszy kustosz Muzeum na Radogoszczu, historyk Łodzi, znawca dziejów łódzkich tramwajów, „strażnik pamięci” o tragedii, która wydarzyła się w dawnej fabryce Samuela Abbego w styczniu 1945, gdy hitlerowcy spalili żywcem 1500 więźniów.
  1. Julian Baranowski – st. kustosz Archiwum Państwowego w Łodzi. Archiwista, historyk i publicysta, wytrwale penetrujący i odkrywający nieznane obszary z wielokulturowej historii Łodzi. Wyniki badań Juliana Baranowskiego nad dziejami łódzkiej społeczności wypełniły istotną lukę w naszej wiedzy o historii miasta.
  2. Red. Wojciech Grochowalski - wydawca i redaktor naczelny miesięcznika „Kultura i biznes”, inicjator Festiwalu Rubinsteinowskiego. „Kultura i biznes” jest pismem, gdzie problematyka kultury narodowej ujęta jest w szerokim kontekście historycznym. Ten twórczy ogląd dotyczy także spraw łódzkich z uwzględnieniem spraw teatralnych... Nie bez znaczenia jest także fakt, iż pismo prezentuje nieznane i ważne fakty z dziejów miasta , przypominając sylwetki zapomnianych a wybitnych łodzian.
  3. Prof. Krystyna Juszyńska - profesor Akademii Muzycznej im. G. i K. Bacewiczów.. Historyk i teoretyk muzyki. Od lat bada dzieje łódzkiej muzyki i łódzkiego teatru muzycznego. Jej publikacje często maja charakter pionierski.. Wielką zasługa tej cenionej badaczki jest fakt, że historia muzyki łódzkiej stała się wreszcie znana na szerszej arenie.
  4. Red. Joanna Podolska - dziennikarka „Gazety Wyborczej. Pasjonatka historii Łodzi i jej zabytków Wrażliwa obserwatorka losów ludzi, którzy tworzyli w najnowszej historii obraz miasta. Wydatnie przyczyniła się do tego, że szersza społeczność poznała dzieje wielokulturowej i wielonarodowej Łodzi. Prezentowała i prezentuje obraz Łodzi jako miasta zdolnego do tolerancji i poszanowania odrębności kulturowych.
  5. Grażyna Posmykiewicz - dyrektor Teatru Muzycznego w Łodzi Animatorka i menager życia teatralnego. Przejęła dyrekcję Teatru Muzycznego w trudnym momencie i dowiodła, dzięki swoim talentom organizacyjnym, że ten „wędrujący” obecnie teatr, może istnieć jako placówka artystyczna i spełniać swoje zadania społeczne.
  6. Prof. Iwona Wojciechowska - profesor Akademii Muzycznej im. G. i K. Bacewiczów. Skrzypaczka, kameralistka i pedagog skrzypcowy. Współtwórczyni, wspólnie z Zenonem Płoszajem, łódzkiej szkoły skrzypcowej która zdobyła szeroka renomę w społeczności międzynarodowej. Pedagog skrzypcowy XXI wieku ciągle szukająca nowych rozwiązań i przywiązująca wielka wagę do repertuaru polskiego.
  7. Waldemar Wolański - dyrektor Teatru Lalek „Arlekin”, prezes Polskiego Oddziału UNIMA. Twórczy kontynuator działań Henryka Ryla, artysta udanie łączący eksperyment teatralny z poszanowaniem dla tradycji sztuki lalkowej. Wybitny reżyser i animator życia teatralnego, inicjator i dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Solistów Lalkarzy.
  8. Bronisław Wrocławski - aktor Teatru im.S. Jaracza, Profesor Wydziału aktorskiego łódzkiej „filmówki”, czołowy polski aktor swojej generacji, artysta nawiązujący do najlepszych wzorów łódzkiego aktorstwa, znaczonych nazwiskami Bogusława Sochnackiego, Stanisława Łapińskiego, Leona Niemczyka.
  9. Archiwum Archidiecezjalne w Łodzi kierowane obecnie przez ks. dr Kazimierza Dąbrowskiego. Placówka o wielkim znaczeniu dla badaczy historii Łodzi i samych łodzian odnajdujących swe korzenie genealogiczne, prawdziwa skarbnica wiedzy o losach ludzi związanych z Łodzią i regionem Łódzkim.
  10. Muzeum Oświatowe im. Marii Konopnickiej w Bronowie, filia Biblioteki Pedagogicznej w Sieradzu. Muzeum, wytrwale propagujące twórczość Marii Konopnickej, mieszkającej przecież w swoim czasie, przez 10 lat w Bronowie, nie tylko „pieśniarki ludu polskiego”, ale także wybitnej publicystki i patriotki, bojowniczki o sprawę polską. w czasach zaborów.
  1. Tomasz Bęben - twórca i dyrektor festiwalu muzycznego „Kolory Lata”, imprezy, która celnie promuje muzykę w zabytkowych a mało znanych obiektach architektonicznych Ziemi Łódzkiej. Festiwal przyczynia się do tego, że łodzianie poznają swój region, a mieszkańcy naszego regionu maja większy kontakt ze sztuką.
  2. Dr Elżbieta Frister, - teatrolog, dyrektor Instytutu Polskiego w Tel Avivie, zasłużona dla promocji kultury polskiej i samej Łodzi za granicą.
  3. Dyr. Henryk Giza - inicjator i dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Państw Bałtyckich PROBALTICA obejmującego swoim zakresem działania większość państw bałtyckich, niestrudzony promotor polskiej muzyki współczesnej.
  4. Prof. Zbigniew Józefowicz - aktor, długoletni wykładowca na wydziale aktorskim łódzkiej „Filmówki”, były dziekan tego wydziału, prawie od pół wieku związany z Łodzia, twórca wybitnych kreacji aktorskich na scenach Teatru Nowego i Teatru Jaracza.
  5. Klub Miłośników Starych Tramwajów w Łodzi - stowarzyszenie grupujące entuzjastów dawnej komunikacji szynowej w Łodzi. Ten właśnie Klub upamiętnił, poprzez umieszczenie tablicy pamiątkowej, dawną Szkołę Powszechna pracowników łódzkich tramwajów , tzw. „Tramwajówkę”.
  6. Dr Grażyna Kompel - historyk teatru, autorka ważnej pracy o łódzkim Teatrze Narodowym Kazimierza Dejmka, wydaną przez Bibliotekę „Tygla Kultury”, a wcześniej autorka pionierskiej rozprawy o aktorstwie Jacka Woszczerowicza.
  7. Mikołowskie Dni Muzyki, znany i popularny nie tylko na Śląsku międzynarodowy festiwal muzyczny, prezentujący dokonania artystów z całej Europy. Festiwal działa od kilkunastu lat i rozwija sie. Jego dyektorem artystycznym jest muzykolog, kompozytor i organista dr Władysław Szymański, a dyrektorem organizacyjnym i jednym z pomysłodawców tej imprezy Gerard Piszczek.
  8. Poleski Ośrodek Sztuki - ważne centrum artystyczne w naszym mieście, inicjujące nowe formy działań na rzecz Łodzi i jej kultury. O odebranie Medalu proszę panią Małgorzatę Uptas, dyrektor Poleskiego Ośrodka Sztuki.
  9. Prof. dr Jan Wilczyński - światowej sławy lekarz, absolwent łódzkiej Akademii Medycznej i pracujacy w naszym mieście od 40 lat i rozsławiajacy Łódż w świecie.
  10. Prof. Waldemar Wilhelm - reżyser i aktor, dyrektor Teatru Lalki i Aktora „Pinokio w Łodzi, wiloletni profesor sztuki aktorskiej w łódzkiej „Filmówce”, były dziekan wydziału aktorskiego. Prof. Wilhelm to także oddzielna karta historii polskiej szermierki scenicznej.
  1. Bohdan Wróblewski
  2. dyr. Marek Szukalak
  3. dyr. Barbara Czajka
  4. dyr. Archiwum Państwowego
  5. ks. Waldemar Sondka
  6. prof. dr hab. Anna Kuligowska-Korzeniewska
  7. red. Zbigniew W. Nowak
  8. prof. Barbara Wałkówna
  9. Zygmunt Ciesielski
  10. dyr. Magdalena Sierakowska
  11. dyr. Wojciech Skupieński
  12. red. Krystyna Piaseczna
  13. dyr. Ewa Pilawska
  14. red. Krystyna Bobrowska
  15. red. Małgorzata Karbowiak
  16. Maciej Małek
  17. dyr. Waldemar Zawodziński
  18. dyr. Wojciech Nowicki
  19. red. Barbara Toruńczyk
  20. Ryszard Bonisławski
FOLDER WYDANY Z OKAZJI USTANOWIENIA MEDALU
herb
Strona_główna Aktualności O_TPŁ Historia Przedszkolne_Koła_TPŁ Szkolne_Koła_TPŁ Łódzkie_Skrzydła Kontakt
do góry strony

Zespół autorów tekstów i zdjęć chyba, że podpisane inaczej:
Marta Domańska, Marek Kołacz, Leokadia Zawadzka, Piotr Domański
Barbara Garuska,Tomasz Garuski, Katarzyna Wiśniewska
(wykorzystano również materiały archiwalne oraz będące w domenie publicznej) paw_mak © aktualizowana dnia: